مونوفايل

مباني نظري و پيشينه تحقيق سازگاري زناشويي

مناسب براي رساله دكتري و پايان نامه ارشد

داراي رفرنس دهي استاندارد

تعداد صفحات :31

فرمت: docx

2-1-1.  مفهوم سازگاري

سازگاري فرايندي است در حال رشد و پويا كه شامل توازن بين آن چه افراد مي خواهند و آنچه جامعه شان مي پذيرد. به عبارت ديگر سازگاري يك فرايند دو سويه است، از يك طرف فرد به صورت موثر با اجتماع تماس برقرار مي كند و از طرف ديگر اجتماع نيز ابزارهايي را تدارك مي بيند كه فرد از طريق آنها توانايي هاي بالقوه خويش را واقعيت مي بخشد. در اين تعامل فرد و جامعه دستخوش تغيير و دگرگوني شده و سازشي نسبتا پايدار به وجود مي آيد. به طور كلي سازگاري به تسلط فرد بر محيط و احساس كنارآمدن با خود اشاره دارد. هر يك از ما به محيط و تغييراتي كه در آن روي مي دهد پاسخ مي دهيم(خداياري فرد، 1385).

به نظر شعاري نژاد(۱۳91)، سازگاري عبارت است از تغييراتي كه بايد در رفتار فرد پيدا شوند تا با محيط زندگي خود هماهنگ و دمساز شود. مان (۱۹۸۲) در تعريف سازگاري مي گويد «تطبيق يا وفق دادن شخص نسبت به محيط. مثلا ً وقتي مي گوييم يك فرد نسبت به محيط سازگار است يا در گروهي كه در آن قرار دارد، سازگار مي باشد، بيانگر اين است كه پاسخ هاي او با موقعيتي كه در آن قرار دارد هماهنگ است»(ساعتچي، ۱۳8۷). ساپينگتون (۱۹۹۹؛ ترجمه براوتي، ۱۳۸۴) نيز سازگاري را رفتارها، واكنشهاي عاطفي و شناختهايي مي داند كه مطلوب، انطباقي، مؤثر و سالم تلقي مي شوند.

بنابراين با توجه به مطالب عنوان شده در سطور بالا مي توان سازگاري را اين چنين عنوان كرد: هرگاه تعادل جسمي و رواني فرد بگونه اي دچار اختلال شود كه حالت ناخوشايندي به وي دست دهد و براي ايجاد توازن نيازمند بكارگيري نيروهاي دروني و حمايتهاي خارجي باشد و در اين اسلوب بكارگيري سازوكارهاي جديد موفق شود و مسئله را به نفع خود حل كند، گويند سازگاري به وقوع پيوسته است. همچنين مي توان گفت كه سازگاري درانسان هم پاسخ به نيازهاي كمبود است و هم پاسخ به نيازهاي رشدي.

2-1-2.  مفهوم سازگاري زناشويي

سازگارى زناشويى شيوه‌اى است كه‌ افراد‌ متأهل، به‌طور فردى با يكديگر، براى متأهل مـاندن سـازگار مـى‌شوند. سازگاري زناشويي فرآيندي است كه در طي آن هر دو عض. زوج به صورت انفرداي و يا با همكاري يكئيگر الگوهاي رفتاريشان را براي رسيدن به حداكثر رضايت زناشويي در رابطشان، تغيير و اصلاح مي نمايند (بالي، دهينگرا و بارو، 2010).