توضيحات :
ادبيات نظري تحقيق دوستي از نظر قران در 19 صفحه در قالب ورد قابل ويرايش.
بخشي از متن :
دوستي از ديدگاه قرآن
سنجري (1391) در پايان نامه تحفه الهي: دوستي از ديدگاه قرآن و سنت، پيامدهاي فردي و اجتماعي آن چنين مي نويسد:
يكي از نيازهاي هر انساني بعد از رشد جسماني، رشد روحاني و معنوي اوست كه نهايت اين رشدروحاني و معنوي تكامل و كمال انساني مي باشد و يكي از عواملي كه در كمال هر انساني دخالت دارد مسئله دوستي و دوستان مي باشد چرا كه دوستان نقش مهمي را در رساندن انسان به درجات كمال ايفا مي كنند. دوستي يعني ايجاد و ارتباط عاطفي دو فرد، يعني پيوند دو قلب، انسان هايي كه با فشردن دست يكديگر پيمان مي بندند تا در تمامي شرايط همراه و غمخوار هم باشند. دوستي داراي ابعاد و جنبه هاي مختلفي مي باشد كه هريك از آنها داراي اهميت فوق العاده اي مي باشند.
صالحي زاده (1386) در پايان نامه اي با عنوان محبت در قرآن:
ابتدا به جايگاه محبّت و اهميّت آن در قرآن مي پردازد و آثار اين محبّت را آرامش، فروتني، نهراسيدن از مرگ و پيروي از پيامبر(ص)ذكر مي نمايد. وي در فصل بعدي به محبّت به پيامبر(ص) و اهل بيت(ع) نيز اشاره مي كند و پيامد اين محبّت را دوستي خدا و پاداش رسالت پيامبر(ص) ميشمرد. و در پايان به محبّت هاي ناپسند، از جمله دوستي با گمراهان و غضب شدگان و محبّت هاي پسنديده همچون محبّت به والدين، همسر، فرزند و اقوام و خيرخواهان مي پردازد، و نتيجه ميگيرد دوستي هاي سالم در قيامت پايدار، و دوستيهاي ناپسند گسسته و تبديل به دشمني خواهد شد.
مباني نظري:
- خصوصيات دوست خوب وشايسته در قرآن:
يكي از مباحث بسيار مهم در مسائل اجتماعي، ميزان و نحوه ارتباط انسانها و به عبارتي، دوستي ها و روابط دوستانه با يكديگر است. انسان از انتخاب دوست ناگزير و محتاج به دوست است. نكته مهم در اين ميان، تأثير بسيار زياد دوست بر شخصيت انسان است كه در آيات قرآن كريم و روايات معصومان عليهم‌السلام، به اين موضوع اشاره شده است.
خداوند حال برخي ظالمان را اينگونه بيان ميدارد: وَيَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَى يَدَيْهِ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا (فرقان:28) ؛ روز قيامت روزي است كه ميبيني ظالم (از شدت حسرت) دست خود را مي‌گزد و ميگويد: يَا وَيْلَتَى لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِيلًا(فرقان:28)؛ اي‌كاش با فلان شخص دوست نميشدم.
بنابراين كسي كه شخصيت او بر شما مشخص نيست و از دين او اطلاعي نداريد، بايد به دوستانش نگاه كنيد؛ اگر آنان اهل دين خدايند، پس آن شخص نيز بر دين خداست، ولي اگر دوستان وي بر غير دين خدا بودند پس او نيز بهرهاي از دين خدا ندارد و نبايد با چنين شخصي معاشرت و دوستي داشته باشيد.
در مورد دوست، در احاديث مطالب زيادي بيان شده، اما در اين گفتار به فضل خداوند متعال با استفاده از آيات نوراني قرآن كريم، برخي شرايط و ملاكهاي انتخاب دوست را بيان ميداريم.
الف: ايمان:
از نگاه قرآن كريم ميزان شخصيت انسانها رابطه مستقيمي با اعتقادات آنها دارد. كسي كه از گوهر با عظمت ايمان بيبهره باشد، شخصيت وي در حدي نخواهد بود كه ارزش رفاقت و دوستي را داشته باشد تا انسان بخواهد طرح دوستي با چنين كسي بريزد:
يا ايهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا عَدُوِّي وَعَدُوَّكُمْ أَوْلِياءَ تُلْقُونَ إِلَيهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَقَدْ كَفَرُوا بِمَا جَاءَكُمْ مِنْ الْحَقِّ (ممتحنه:1) ؛ اي كساني كه ايمان آوردهايد! دشمن من و دشمن خودتان را دوست نگيريد. شما به آنان اظهار محبت ميكنيد؛ در حالي كه آنها به آنچه از حق براي شما آمده، كافر شدهاند.
ب: احترام به مقدسات و مسائل ديني:
يا ايهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا الَّذِينَ اتَّخَذُوا دِينَكُمْ هُزُوًا وَلَعِبًا مِنْ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ مِنْ قَبْلِكُمْ وَالْكُفَّارَ أَوْلِياءَ … وَإِذَا نَادَيتُمْ إِلَى الصَّلَاةِ اتَّخَذُوهَا هُزُوًا وَلَعِبًا ( مائده: 57ـ 58) ؛ اي كساني كه ايمان آوردهايد! افرادي كه ايين شما را به باد استهزا و بازي مي‌گيرند ـ از اهل كتاب و مشركان ـ ولي خود انتخاب نكنيد… آنها هنگامي كه (اذان ميگوييد و مردم را) به نماز فراميخوانيد، آن را به مسخره و بازي مي‌گيرند.
در اين دو آيه شريف خداوند به صراحت از دوستي با كساني كه دين مسلمانان را به باد سخريه و استهزا مي‌گيرند، نهي فرموده است و به عنوان مثال و ذكر مصداق، بحث اذان را مطرح ميفرمايد.
ج: راستگويي:
يكي از مصاديق مهم اخلاق در زندگي انسان، صداقت و راستگويي است؛ چرا كه در حقيقت دروغ خود نوعي نفاق است و در آيات و روايات بسيار مذموم شمرده شده است و حتي در برخي از روايات كليد تمامي گناهان، دروغ بيان شده است. در رفاقت و دوستي نيز انسان يكي از ملاكهايي كه بايد در نظر داشته باشد، صداقت و راستي دوست است:
يا ايهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَكُونُوا مَعَ الصَّادِقِينَ (توبه:119) ؛ اي كساني كه ايمان آوردهايد! از (مخالفت فرمان) خدا بپرهيزيد و با صادقان باشيد.
در تفسير اين آيه شريف آمده است: «صداقت شرط و ملاك اساسي دوستي است و اگر به دوست و همراه انسان، صديق گفته شده است، به‌خاطر صداقت او در رفتارش با دوست خود است».
د: دوستي دوطرفه:
اگر انسان قصد دوستي با كسي را دارد، بايد ببيند كه آيا طرف مقابل هم متمايل به اين دوستي هست يا نه؟
هَا أَنْتُمْ أُوْلَاءِ تُحِبُّونَهُمْ وَلَا يحِبُّونَكُمْ ( آل‌عمران: 119) ؛ شما كساني هستيد كه آنها را دوست ميداريد، اما آنها شما را دوست ندارند.
آري، اگر دوستي يك‌طرفه باشد، باعث ذلت و خواري مي‌گردد و هرگز براي انسان سودمند نخواهد بود.
ه: هماهنگي ظاهر و باطن:
هميشه افرادي در جامعه وجود دارند كه هزار رنگاند؛ يعني با هر كسي همان‌گونه سخن ميگويند وبرخورد مي‌كنند كه او ميپسندد و هيچ هدف خاصي را دنبال نميكنند و به هر رنگي كه منافع ماديشان اقتضا كند، درميآيند كه خطر اين افراد نيز بسيار زياد است.
وَإِذَا لَقُوكُمْ قَالُوا آمَنَّا وَإِذَا خَلَوْا عَضُّوا عَلَيكُمْ الْأَنَامِلَ مِنْ الغَيظِ ( آل‌عمران: 119) ؛ و هنگامي كه شما را ملاقات مي‌كنند، (به دروغ) ميگويند: ايمان آوردهايم، اما هنگامي كه تنها مي‌شوند، از شدت خشم بر شما، سر انگشتان خود را به دندان ميگزند.
و: طرح دوستي با جنس مخالف ممنوع:
يكي از نيازهاي انسان كه در دوران جواني ظهور و بروز پيدا مي‌كند، ازدواج است كه در قرآن كريم از جنبههاي متفاوتي مورد بحث قرار گرفته است. در اين زمينه يكي از موضوعاتي كه قرآن كريم تأكيد زيادي بر آن دارد، پاك بودن پسر و دختر قبل از ازدواج است: مُحْصَنَاتٍ غَيرَ مُسَافِحَاتٍ وَلَا مُتَّخِذَاتِ أَخْدَانٍ ( نساء:25) ؛پس آنها (زنان پاكدامن از بردگان) را با اجازه صاحبان آنان تزويج نماييد و مهرشان را به خودشان بدهيد، به شرط آنكه پاكدامن باشند، نه به‌طور آشكار مرتكب زنا شوند و نه دوست پنهاني بگيرند.
مُحْصِنِينَ غَيرَ مُسَافِحِينَ وَلَا مُتَّخِذِي أَخْدَانٍ ( مائده:5)؛ و زنان پاكدامن از مسلمانان و زنان پاكدامن از اهل كتاب حلال‌اند، هنگامي كه مهر آنان را بپردازيد و پاكدامن باشيد، نه زناكار و نه دوست پنهاني و نامشروع گيريد.
در اين دو آيه خداوند از طرح دوستي با جنس مخالف نهي فرموده است. در آيه اول سخن از ترك دوستي دختران با پسران است و در آيه دوم ممنوع بودن دوستي پسران با دختران مطرح شده است.
در مورد اين دو آيه 3 نكته قابل دقت است:
1. «أخدان» جمع خِِدن، به معني دوست است؛ اما دوستي هايي كه دو ويژگي دارند: يكي اينكه پنهاني هستند و ديگري اينكه منشأ اين نوع دوستي ها شهوت و هواي نفس است.
2. علت جمع آمدن كلمه «أخدان» در آيه اين است كه وقتي كسي براي فحشا و از روي شهوت دوست برميگزيند، به يكي يا دوتا قانع نخواهد بود؛ چرا كه نفس انساني وقتي به دنبال شهوات و خواستههاي خود برود، حد توقف ندارد»
3. در اينگونه دوستي ها صداقت نيست؛ چرا كه قرآن دوستي هايي را كه بر اساس صداقت باشد، «صديق» مينامد و تعبير به خدن فقط در اين دو آيه آمده است.(مكارم شيرازي،168:1374).
ز: سربلندي در آزمايشها:
هميشه گفتار انسانها و ظاهر آنان با عمل و باطن آنها مطابق نيست و براي كشف حقيقت يكي از بهترين راهها امتحان و آزمايش است؛ همان‌گونه كه خداوند در برخي موارد به مؤمنان دستور به امتحان و آزمايش داده است تا زمينه براي تصميمگيري صحيح فراهم شود:
يا ايهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِذَا جَاءَكُمْ الْمُؤْمِنَاتُ مُهَاجِرَاتٍ فَامْتَحِنُوهُنَّ اللَّهُ أَعْلَمُ بِايمَانِهِنَّ فَإِنْ عَلِمْتُمُوهُنَّ مُؤْمِنَاتٍ فَلَا تَرْجِعُوهُنَّ إِلَى الْكُفَّارِ ( ممتحنه:10)؛ اي كساني كه ايمان آوردهايد! هنگامي كه زنان با ايمان به عنوان هجرت نزد شما آيند، آنها را آزمايش كنيد ـ خداوند به ايمانشان آگاهتر است ـ هرگاه آنان را مؤمن يافتيد، آنها را به‌سوي كفار بازنگردانيد.
ح: خيرخواه بودن:
خداوند متعال در قرآن كريم مؤمنان را از دوستي با برخي گروهها همانند اهل كتاب، كفار و منافقين برحذر ميدارد و تعدادي از خواستهها و انگيزههاي شوم و پست آنان را اينگونه بيان ميفرمايد:
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَا تَتَّخِذُوا بِطَانَةً مِنْ دُونِكُمْ لَا يَأْلُونَكُمْ خَبَالًا وَدُّوا مَا عَنِتُّمْ (آل عمران:118)؛ اي كساني كه ايمان آوردهايد محرم اسراري از غير خود، انتخاب نكنيد آنها از هر گونه شر و فسادي دربارهي شما كوتاهي نميكنند. آنها دوست دارند شما در رنج و زحمت باشيد.
بنابراين با توجه به حساس بودن بحث دوستي، وظيفهاي كه انسان در موضوع انتخاب دوست بعد از احراز شرايط فوق دارد، اين است كه با آزمودن دوستِ خويش، صداقت و واقعي بودن و ساختگي نبودن آن شرايط را به دست آورد.
- ويژگيهاي دوستان شايسته:
1. داشتن ايمان و پرهيز كاري:
دوست خوب بايد در همه ي امور، خدا و رضايت خدا را مد نظر داشته باشد. رسول خدا ( صلي الله عليه و اله ) مي فرمايند : خير اخوانك من اعانك علي طاعة الله و صدك عن معاصيه و امرك برضاه (نهج البلاغه: حكمت 136)؛ بهترين برادرانت كسي است كه تو را به پيروي از خدا ياري كند، از نافرماني او باز دارد و به خشنود ساختن او فرمان دهد.
2. مؤدب بودن به آداب اجتماعي و متخلق بودن به اخلاق نيك و پسنديده:
رفتار و كردار انسان در جامعه و برخوردهاي اجتماعي نشانگر زمينه هاي تربيتي بوده واز معيارهاي مهم و اجتناب ناپذير در انتخاب دوست مي باشد چرا كه يك قانون را در ارتباطات با دوستي نبايد فراموش كرد و آن اينكه انسان همرنگ دوست خود مي شود.
3. داشتن آگاهي و بينش صحيح در همة امور، بهويژه در امور سياسي:
آگاهي و بينش چراغ راه و جهت دهنده حركت است و چه زيباست كه دو همراه در مسير زندگي از پرتو فيض وجود يكديگر بهرمند شده و پا به پاي يكديگر گام بردارند و در اين مسير خود را از انحرافات مصون و وجودشان را از آفات بيمه سازند. گرايش سياسي و اجتماعي افراد در انتخاب آنها به عنوان يك دوست نقش مهمي را ايفا مي كند.
امام زمان ( عليه السلام ) جهت گيري سياسي و اجتماعي و رفتاري يك مومن را با اين حديث مشخص فرموده اند : وَ أَمَّا الْحَوَادِثُ الْوَاقِعَةُ فَارْجِعُوا فِيهَا إِلَى رُوَاةِ حَدِيثِنَا فَإِنَّهُمْ حُجَّتِي عَلَيْكُمْ وَ أَنَا حُجَّةُ اللَّهِ ( حرالعاملي ،1384: 99) ؛ در هنگام بروز مشكلات به راويان حديث ما مراجعه كنيد؛ همانا آنها حجت من بر شما هستند و من حجت خدا هستم.
همانطور كه مي دانيد راويان احاديث در دوران غيبت، فقهاي جامع الشرائط و در راس آنها ولايت فقيه است، بنابر اين انسان معتقد و مومن در هيچ مساله اي از احكام دين و مشكلات روزمره بن بست برخورد نمي كند. بهعنوان مثال وقتي مقام معظم رهبري(دامت بركاته) در انتخابات اخير دستور به اطاعت از قانون و پرهيز از درگيري و ريختن در خيابانها را مي دهند، پيرو حقيقي امام زمان ( عليه السلام ) از دستور رهبري اطاعت كرده ، با اين كار موجبات سعادت خويش را فراهم مي كند و از هر كس كه در خلاف جهت اطاعت از رهبري گام بردارد، دوري مي كند.
در انتخاب دوست نيز بايد ديد چه كسي از اين ويژگي برخوردار است؟ و چه كسي در زمان غيبت تابع فقيه جامع الشرائط است؟ با برگزيدن كسي كه چنين ويژگي را دارد موجبات رشد و تعالي و پيشرفت خود را فراهم كند.
4. يار و مددكار بودن در هر زمان:
امام علي ( عليه السلام ) مي فرمايند : لا يَكُونُ الصَّدِيقُ صَدِيقاً حَتَّى يَحْفَظَ أَخَاهُ فِي ثَلَاثٍ فِي نَكْبَتِهِ وَ غَيْبَتِهِ وَ وَفَاتِهِ دوست, دوست نيست مگر آنكه حقوق برادرانش را در سه جايگاه نگهبان باشد : در روزگار گرفتاري،آن هنگام كه حضور ندارد و پس از مرگ. ( نهج البلاغه، حكمت 134 ).
5. اهل دنيا نبودن:
همانطور كه در حديث شريف آمده است : حُبُّ الدنيا رَأسُ كلّ خطيئهٍ ( دوستي دنيا منشا همه ي گناهان است ) بر ما لازم است كه از دنيا پرستي و كساني كه چنين ويژگي دارند اجتناب كنيم.(كليني،1388: 315).
6. آينه يكديگر بودن و عيب يكديگر را دوستانه متذكر شدن:
امام علي ( عليه السلام ) مي فرمايند : دوست راستين كسي است كه نيك خواهانه عيب تو را به تو بگويد, در نبودنت حافظ آبروي تو باشد و تو را بر خود مقدم بدارد.( نهج البلاغه ، حكمت 246).
8. اهل عفو و گذشت بودن:
امام حسن عسگري ( عليه السلام ) مي فرمايند : بهترين برادرانت كسي است كه خطايت را فراموش كند و از نيكوكاريت در حق خودش ياد كند.(ري شهري،1362: 163).
با ذكر يك حديث از امام صادق ( عليه السلام ) به مهمترين نشانه هاي دوست خوب اشاره مي كنيم : دوستي مرزهايي دارد كه هر كس همه يا برخي از آنها را داشته باشد، دوست است و گر نه او را اصلا دوست مشمار : نخست اين كه ظاهر و باطنش با تو يكي باشد؛ دوم اين كه آبروي تو را آبروي خودش داند و عيب و بي آبرويي تو را عيب و بي آبرويي خودش؛ سوم اين كه مال و منصب، او را نسبت به تو عوض نكند؛ چهارم اينكه هر كمكي از دستش بر مي آيد از تو دريغ نكند و پنجم، كه در بر دارنده ي همه ي اين خصلتهاست, اين كه در هنگام گرفتاريها تو را تنها نگذارد.(همان164 ).
- راههاي آزمايش دوست:
روايات متعددي از ائمه اطهار عليهم السلام در اصول شريف كافي وديگر كتب روايي شيعي وسني چند معيار براي تشخيص حقيقي بودن اعمال و رفتار دوست بيان شده است كه به تعدادي از آنها اشاره ميكنيم:
الف: حساسيت نسبت به نماز اول وقت؛
ب: امانتداري؛
ج: مضايقه نكردن از داراييهاي خود و دوست را شريك مالي خود دانستن؛
د: سه بار عصباني كردن او (اگر در اوج عصبانيت از حدود دوستي تجاوز نكرد، شايستهي دوستي است)؛
ه: ميزان همراهي با دوست هنگام بروز سختيها و مشكلات(سجادي، 1389: 58).
دوست شمار آنكه در نعمت زند لاف ياري و برادر خواندگي
دوست آن باشد كه گيرد دست دوست در پريشان حالي و درماندگي
(بوستان سعدي)
نكتهاي كه در اين قسمت شايان ذكر مي‌باشد، اين است كه اين آزمايش در مراحل اوليه انتخاب دوست بايد انجام شود تا انسان از دارابودن شرايط دوستي به اطمينان برسد و اينگونه نيست كه انسان هميشه و در همه حالات و موقعيتها در صدد آزمايش دوستش باشد. بنابراين وقتي به اطمينان دست يافت، ديگر نيازي به آزمودن دوست نيست.
- اهميت دوستي در قرآن:
يكى از خويشاوندان حضرت سجاد(عليه السّلام) نزد آن حضرت آمد و به آن بزرگوار جسارت كرده و ناسزا گفت؛ و حضرت ، در جواب او چيزى نفرموده و سكوت كرد.
بعد از آنكه او از مجلس حضرت بيرون رفت ، پيشواى چهارم به اطرافيان خود فرمود: گفته هاى اين شخص را شنيديد؟ حالا دوست دارم همراه من بيائيد، تا جواب مرا بشنويد.گفتند: يا بن رسول الله ! ما مى آئيم ، ولى دوست داشتيم جواب دشنامهاى او را همين جا مى فرموديد.امام عليه السّلام نعلين خود را پوشيده و در حالى كه اين آيه شريفه را زمزمه مى كرد: وَالْكاظِمينَ الْغَيْظَ وَالْعافِينَ عَنِ النّاسِ وَاللّهُ يُحِبُّ الْمُحْسِنينَ(آل عمران:134)؛ انسانهاى نيكوكار خشم خود را فرو مى برند و از خطاى مردم مي گذرند و خداوند نيكوكاران را دو ست دارد.
ت نيست.
]
دانلود و خريد خلاصه كتاب روانشناسي راهنمايي و مشاوره نيلا آخوندي 
دانلود کیس افسردگی - نمونه مصاحبه بالینی با بیمار افسرده (نمونه دوم)